Kategori: Dosya

1960’lar 70’ler Selim İleri’nin deyimiyle “üç Kemal’ler” dönemidir. Kemal Tahir, Yaşar Kemal ve Orhan Kemal. Üslup açısından birbirinden fersah fersah uzakta olan bu kalemler, o dönem okuyucusu tarafından daha da uzaklaştırılır aslında. İlla Yaşar Kemalci, illa Kemal Tahircidir okurlar. Hepsi birden okunamaz mıydı, her bir kalemin keyfi ayrı sürülemez miydi, tartışılır elbette. Biz asıl meselemize, 1910 senesinde dünyaya gelen İsmail Kemalettin Demir’in Kemal Tahir olma hikayesine gelelim.

Şiir, düşünceyi mümkün olduğunca az sözcükle ifade etme sanatı olarak tanımlanabilir. İyi şair -çoklarına göre- bir sözcüğe bin anlam yükleyebilen şairdir.

O bir tek sözcük, yazılmamış binlerce sözcüğün yükünü taşır. Sözcükleri bu denli özlü kullanabilen ender şairlerden biridir Cemal Süreya. Şiirin dil örgüsünü, sözcük düzeyine indirgemeden, şiirin bütünlüğünü bozmadan yeni ve sihirli sözcükler üretir. Kendi deyimi ile “dilde yangın çıkarır.” Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk şair kuşağındandır Süreya. İlk ve orta öğrenimde Arapça ve Farsça yerine batı diliyle karşılaşmış, yazmayı Latin harfleriyle öğrenmiş, arı Türkçe sözcüklerle yazmaya, konuşmaya alışmış, Osmanlının sarsılan çatlayan egemenliğinin dışında tedirgin bir kültürle dünyaya bakmaya çalışmış talihsiz ama dayanıklı bir kuşak olan 30 doğumlulardandır. Bir bakıma yetim, bir bakıma yeni toplumun ilk tohumları…

“Ben de deh’rin çekmeğe geldim deh’re.”

Dedesi Orhan Kemal’in doğumunu, Çanakkale’de topçu subayı olarak görev yapan babası Abdülkadir Kemali’ye bu telgrafla bildirir.